මේ වේදිකා නාට්‍ය වසන්තයයි. ලංකා‍වේ තවමත් කොන්ද කෙළින් තියාගෙන නිර්මාණාත්මක කලාවක් ලෙස නාට්‍යකලාව පවත්වාගෙන යනු ලබන නාට්‍යකරුවන් ගේ නවමු ආගමනයන් සිදුවන්නේ මේ කාලය තුලයි. කාරණා බොහෝමයක් සෘණ මට්ටමෙන් ගමන් කරන විට නාට්‍ය කලාවේ ඇතිවී ඇති ප්‍රගමනය, ගවේෂණාත්මක බව, රසවින්දනයේ පළල් බව ගැන සැබැවින්ම අතිශය සතුටුවිය හැක්කේ ඉන් ඇතිවන බලාපොරොත්තු සහගත බව නිසාය.
පසුගිය දිනවල පැවති නාට්‍ය සංදර්ශන වලදී සැළකිය යුතු පිරිස් සහභාගීත්වයක් තිබුණද එහි වන සුවිශේෂී ලක්ෂණය වන්නේ එකම පිරිසක් නාට්‍ය නැරඹීමට පැමිණීමයි. මූල්‍යමය වශයෙන් එහි ගැටළුවක් නොවුනද නාට්‍යයක් නිෂ්පාදනයේදී වන සාමාජීය කාර්යභාරය ඉන් ඉටුවනවාද යන්න ගැටළුවකි. එහි අවසන් ප්‍රතිඵලය නාට්‍ය රසිකයින් කොළඹ අවට පමණක් බිහිවීමයි.
පවතින අධිතරගකාරී ආර්ථිකය තුළ නාට්‍ය, ඉහළ රසවින්දනාත්මක චිත්‍රපට, සංගීතය වෙනුවට ක්ෂනික නිෂ්පාදිත ටෙලිනාට්‍ය, සංගීතපට, මෙන්ම චිත්‍රපට වල වලට වැඩි ඉල්ලුමක් පැවතීම එක් ලක්ෂනයක්. ඒ අතරතුර කොළඹ කේන්ද්‍රීයව පවතින මෙකී කලාත්මක නිෂ්පාදන රසවින්දනය සදහා කොටුවෙන් එළියට පැමිණ කාලය, මුදල්, නවාතැන්පලවල් සොයාගැනීමට අපට බලකර ඇත.
අවශ්‍ය වන්නේ ඒකාකාරී දිවියෙන් ඉවත්වීමට ඇති දැඩි අවශ්‍යතාවත්, ඒ කොටුවෙන් එලියට ඒමට අවශ්‍යවීමත්මය. අපගේ එළියට ඒම කලානිෂ්පාදනයට කරන දායකත්වයක් පමණක් නොව සමස්ත සමාජයේ ප්‍රගමනයට දක්වන දායකත්වයක් වනු ඇත.
No comments:
Post a Comment