මේ යුගය යනු පැරණි අරගලකරුවන් පවා පවතින මජර ක්‍රමය සමඟ ස්ව කැමැත්තෙන් යහන්ගත වන යුගයකි. සමහර අතීතකාමී මහත්වරු සිය අතීත දිවිය රස විඳිමින්, ඒ පිළිබඳ භක්තිමත් දේශනා පවත්වමින් වර්තමානය තුල දියාරු, සීතල ජිවිත ගත කරයි. සමහරෙක් තම වත්මන් ආස්ථානය සදාරණිකරනය කර ගනු වස් ගෙනෙන අමන තර්කයන් මත සැනසෙයි. තවකෙකු ක්‍රම-විරෝධය වෙනුවට හිම වලසුන් වීමට යෝජනා කරයි.

මේ හැමකෙක්ම සිතන්නේ එක්කෝ වර්තමානයෙහි සියලු සමාජ ප්‍රතිවිරෝධයන් වියැකී යමින්, සුපුෂ්පිත අනාගතයක පෙර ලකුණු මතුව ඇති බවය. නැතිනම් මේ යුගය යනු පවතින ක්‍රමය ට වචනයකින් වත් එරෙහි විය යුතු නැති, නිහඬව සියල්ල දරාගත යුතු කාලයක් බවය.

එක් යුගයක අභිත ලෙස ක්‍රමයට එරෙහි වුනු මිනිසුන්, වඩා යහපත් හෙටක් වෙනුවෙන් අරගල කල මිනිසුන් මෙසේ තමන් විසින්ම සාදාගත් තමන්ටම ඇරුණු හිස් ලෝකවලට පසුබසිනු දැකීම එක් අතකට කටුක වේදනාවකි. සියල්ලටම වඩා ඒ හැමකෙක් ම ආපිට හැරී පවතින ක්‍රමය වෙත වන්දනාමාන කරනු දැකීම ඊටත් වඩා වේදනාවකි.

ක්‍රමය සමඟ නිදි වදින්නට යොජනා කරන මේ අතීත වීරවරයන්ට අපට කීමට ඇත්තේ එක දෙයකි. ඒ ක්‍රමය සමඟ යහන්ගත වීමෙන් කිසිදා යහපත් ලෝකයක් ගොඩනැඟිය නොහැකි බවය. ඔබ ද අතීතයේ දී අපට ඉගැන්වූ ඒ පාඩම අප කිසිදාක අමතක නොකරන බවය.

හිම වලසුන් වීමට යෝජනා කරන්නන්ට කීමට ඇත්තේ, සමහරවිට හිම වලසුන් අවදිවීමටත් මත්තෙන් නින්දේදී ම මිය යා හැකි බවය. එහෙයින් අප හිම වලසුන් නොවෙමු. හැකි පමණින් ක්‍රමයට එරෙහිව වචනයකින් හෝ අරගල කරනු මිස, ආපිට හැරී ක්‍රමය විසින් යෝජනා කරන හිස් සීතල ජීවිතය තොරාගැනීමට නොයමු.